Kwiatkowski Eugeniusz Felicjan, ur. 30 XII 1888, Kraków, zm. 22 VIII 1974, tamże, polityk, działacz gospodarczy, inżynier chemik. Przed I wojną światową w ZMP „Zet” oraz Zarzewiu; od 1916 w Legionach Polskich i POW; w czasie wojny polsko-bolszewickiej 1919–21 pracownik Głównego Urzędu Zaopatrzenia Armii przy Ministerstwie Spraw Wojskowych; 1923–26 dyrektor techniczny Państwowej Fabryki Związków Azotowych w Chorzowie; bliski współpracownik I. Mościckiego. W VI 1926–VIII 1930 minister przemysłu i handlu; początkowo na pierwszym miejscu stawiał rolnictwo, a dopiero potem przemysł; znacznie przyspieszył budowę portu i miasta Gdyni, a także floty handlowej, przyczynił się do rozwoju gospodarki morskiej oraz towarzystw żeglugowych; zapoczątkował proces komercjalizacji przedsiębiorstw państwowych; 1931–33 dyrektor Państwowej Fabryki Związków Azotowych w Mościcach, następnie do 1935 — koncernu państwowego Zjednoczonych Fabryk Związków Azotowych w Chorzowie i Mościcach. W 1928–30 i 1938–39 poseł na sejm; 1935–39 wicepremier i minister skarbu; inicjator polityki aktywizacji gospodarki kraju, jego uprzemysłowienia, głównie ze środków państwa i samorządów; rzecznik utrzymania równowagi budżetowej, obrońca stabilności kursu złotego; wprowadził reglamentację i kontrolę obrotu dewizowego z zagranicą w celu ochrony kapitalizacji wewnętrznej; popierał pierwsze próby planowania gospodarczego, VII 1936 wysunął projekt 4-letniego planu inwestycyjnego (zrealizowany przed terminem) oraz Centralnego Okręgu Przemysłowego (COP), a XII 1938 — planu 15-letniego na lata 1939–54. W końcu lat 30. wstąpił do OZN. W 1939–45 internowany w Rumunii, gdzie prowadził badania nad historią gospodarczą świata. W 1945–48 pełnomocnik rządu polskiego ds. odbudowy wybrzeża i przewodniczący Komisji Planu Rozbudowy Trójmiasta, następnie został odsunięty od działalności gospodarczej i politycznej oraz od prowadzenia wykładów z historii gospodarczej na Uniwersytecie Jagiellońskim; 1947–52 poseł na Sejm Ustawodawczy; 1996 pośmiertnie odznaczony Orderem Orła Białego; autor: Dysproporcje. Rzecz o Polsce przeszłej i obecnej (1932), Zarys dziejów gospodarczych świata, część 1 Od starożytności do wybuchu wielkiej rewolucji francuskiej (1947), Zarys technologii chemicznej węgla kamiennego (1954), Nowoczesna chemia przemysłowa (1957), Dzieje chemii i przemysłu chemicznego (1962), Diariusz 1945–1947 (1988).

M. Drozdowski Eugeniusz Kwiatkowski: człowiek i dzieło, Kraków 1989;

tegoż Eugeniusz Kwiatkowski w polskiej historiografii i publicystyce historyczno-ekonomicznej, Warszawa 1992;

J. Zaręba Eugeniusz Kwiatkowski — romantyczny pragmatyk, Warszawa 1998.

Treść biogramu pochodzi z bazy wiedzy WN PWN, zobacz także: Encyklopedia PWN (https://encyklopedia.pwn.pl), Słowniki języka polskiego (https://sjp.pwn.pl), i Słowniki obcojęzyczne (https://translatica.pl).